Sprookjes uit Zanzibar
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg monique
12 December 2004 | Tanzania, Dar es Salaam
Hallo!
Na mijn irritatie verhaal van vorige week, hier een positiever verhaal, ik ben nml naar Zanzibar geweest...!
Mijn 'broertjes' hebben vakantie en er werd bij ons in huis al een tijdje geroepen dat ze misschien wel naar Zanzibar zouden gaan. Hier wordt echter alles op het laatste moment besloten, of wij ook mee mochten was allerminst duidelijk. Afwachten dus. Donderdag ochtend kwam er ineens vaart in de plannen. Het ene moment weet je nog niet of je gaat, het volgende moment zit je op de boot!
Zanzibar Archipello is vol arabische invloeden, door de vroegere 'spice'handel, slaven handel en door de Sultan van Ohman die hier zijn 'residence' heeft gehad. Zanzibar is wel een deel van Tanzania, maar heeft haar eigen bestuur. 90% van de inwoners is moslim. De eerste dingen die we zagen waren dan ook een compleet andere wereld dan we gewend zijn van Dar Es Salaaam.
Honderden kleine steegjes, waarin het arabische buitenleven zich afspeelt. Kleine winkeltjes in de oude, mooie gebouwen van Stonetown, de geur van kruiden, olieen en wierook, groepen mannen rokend op pleintjes, gesluierde vrouwen die hun kinderen overal mee naar toe nemen. De exotische atmosfeer is overal op Zanzibar te voelen!
Het huis van Shumbana's zus was groot, maar er stond bijna niks in. Een spiegelgladde vloer met 1 enkele bank en 2 stoelen in een enorme ruimte. Later bleek dat dit ook niet nodig was, want het leven speelt zich vrijwel helemaal buiten af, of op de slaapkamer van Shumbana's zus, waar iedereen zich regelmatig verzamelde op het grote bed.
Alle dagen hebben we doorgebracht met een grote groep vrouwen en al hun kinderen, en echt, dat is zoooo bijzonder! Die vrouwen veranderen onmiddelijk wanneer de mannen de hoek om zijn en eigenlijk zijn ze de hele dag om de hoek. Ze worden niet meegevraagd om dingen te doen, ze leven een ander leven. Zowel laura als ik voelden dat de sfeer heel puur werd met alleen vrouwen en kinderen bij elkaar. Een dergelijk familieleven is heel hecht en iedereen leek comleet zichzelf. Ik dacht altijd dat moslim vrouwen in zekere zin onderdanig waren aan hun man, maar hier hadden de vrouwen toch echt de touwtjes in handen. En wat een organisatie talenten! Tezamen werd elke dag weer op houtvuur een enorme maaltijd voor de hele clan bereid, echt bijzonder knap hoe ze zo kunnen koken!
Elke dag staat iedereen om 6 uur op, dan wordt er naar de markt gegaan, gewassen, een beetje gehangen en gelachen,wat fruit van de bomen geplukt, heel relaxed allemaal.
Vrijdag werden we uitgenodigd om met de hele familie naar de 'village' te gaan, waar Shumbana's moeder woont. Er werd een Dalla Dalla ingehuurd, en daar gingen we: een bus volgepropt met vrouwen, kinderen, een hele bult eten en 2 grote blanken waar de kids gelukkig niet meer om huilden:)
Binnen no-time kwamen we op de hobbelige wegen richting de village. Het had net enorm geregend, dus door grote plassen en modder werden we aardig heen en weer gegooid. De begroeiing waar we doorheen reden werd steeds dichter en de hutjes steeds primitiever! In dit 'dorp' aangekomen waren Lau en ik verbijsterd door alles wat we zagen.
Zo maakten we kennis met de overgrootoma van Shumbana. Zij is 100 en woont in een hut van leem, stro en golfplaten. Een getekend gezicht, grote gaten in de oren en moeilijk ter been. Er waren 2 stoelen in dit 'huis', waar wij natuurlijk op werden gedropt. Toen de oma naar ons toe kwam stond ik als vanzelfsprekend op, maar nee...De blanken moesten weer in de stoelen zitten. Ik kan daar soms slecht tegen dat mensen me hier als een prinses behandelen. Ik hoorde de botten van dat oude mooie mens gewoon kraken toen ze zich op de vloer probeerde te settelen. Dat deze vrouw in deze omstandigheden 100 kan worden:respect! En ze was nog aardig zelfstandig, want ook zij hielp gewoon met koken.
Het dorp deed me zo denken aan de beschrijving uit ' de gifhouten bijbel', een boek dat ik net aan het lezen was. Het deed plantage-achtig aan, een paar hutjes en veel bomen waar de raarste vruchten aan groeiden. Alles wat de mensen doen komt voort uit zelfvoorziening. Geen stromend water, electriciteit en een bush die in mijn ogen niet te bewerken is. Een paar beesten om later te kunnen slachten en op te eten. Oude karren met een os of een ezel ervoor, of oude fietsen als vervoer. Ik heb ook nog even gefietst daar door de bush, iedereen lachte zich slap; een blanke vrouw op de fiets door hun dorp! Er werd in de bomen geklommen om kokosnoten te kunnen eten, mooie gevlochten dingen gemaakt van bananenblad en inheemse spellen gespeeld.Toen er een oom aankwam, werden wij in alle haast meegesleurd. Haha, Laura schouders waren bloot en mijn knieen waren te zien. Dus hebben ze ons maar even op het binnenplaatsje verstopt! De vrouwen vinden het geen probleem om lichaamsdelen te laten zien, het zijn echt de mannen die er een issue van maken.
De volgende dag hebben we 's ochtends rondgelopen in Stonetown; wat een mooie stad! De architectuur is als een sprookje, zoals Laura al zei: net 'de fata morgana' uit de Efteling.
's middags zijn we naar een strand gegaan. Want daar staat Zanzibar om bekend: haar parelwitte stranden. Het was 2 uur rijden naar dit strand, welke erg mooi moest zijn. Een oom werd opgezadeld ons te begeleiden en die heeft ons zo ongeveer de hele dag bediend?! Onderweg werd er eten gehaald, op het strand aangekomen moesten we eerst keuren of het strand goedgekeurd was. NOU>>>>JAAAWEL HOOR!!! Wauwwwwwwwwwwwwww!! Wij doken meteen de zee in, en toen we eruit waren had meneer onze tassen gehaald, een ligbed voor ons geregeld en we moesten m maar roepen als we wat wilden eten of drinken...
Er waren nog een paar mensen naast ons en echt: Wat moeten die lui gedacht hebben? 2 blanke tuthola's komen aan in hun taxi, met 2 persoonlijke bedienden en 2 kinderen, en alles wordt voor hun gefixt,hahahhaha
Ik begin er al aan te wennen dat ze hier voor me rennen. Ja, heel slecht en eigenlijk houd ik er niet van, maar er valt zooo niks aan te doen. Je mag gewoon niks doen en iedereen stelt zich in beginsel onderdanig op. Op straat wil iedereen met je praten en als we in een auto zitten iets buiten de toerischtische regionen zwaaien alle kindjes. Het blijft bizar!
De stranden zijn hier echt wit, de zee heeft verschillende kleuren blauw en in de indische oceaan blijf je lekker drijven. Dat was wel praktisch, want wij hebben onze broerjes proberen te leren zwemmen, wat een hele klus is.
Ik heb zo veel lol gehad met de hele familie en was blij voornamelijk Shumbana eens in een andere omgeving te zien. Zij moet de liefde uit haar familie en haar kinderen halen en je zag haar ervan genieten. Ook liet ze nu zien dat ze het heel leuk vind dat wij er zijn, want dit is soms moeilijk te peilen. Mensen laten hun echte gevoelens niet snel zien, maar daar hebben ze ook zo hun redenen voor kom ik achter.
Het waren briljante dagen en nu moet ik extra hard aan de slag, want de tijd gaat veel te snel. Zondag gaan we alweer op pad: Een week op safari in het Noorden en ook daar kerst vieren bij Betty haar 'tribe'. Als we deze week echt alle voorbereidingen voor de dataverzameling afhebben, gaan we eventueel ook nog Mount Meru beklimmen (Deze ligt tegenover de Kilimanjaro)
Ik voel me zoo verwend hier te zij . Jeetje, wat een mooi land
en Zanzibar...
Een waar sprookje
Liefs Mo
Na mijn irritatie verhaal van vorige week, hier een positiever verhaal, ik ben nml naar Zanzibar geweest...!
Mijn 'broertjes' hebben vakantie en er werd bij ons in huis al een tijdje geroepen dat ze misschien wel naar Zanzibar zouden gaan. Hier wordt echter alles op het laatste moment besloten, of wij ook mee mochten was allerminst duidelijk. Afwachten dus. Donderdag ochtend kwam er ineens vaart in de plannen. Het ene moment weet je nog niet of je gaat, het volgende moment zit je op de boot!
Zanzibar Archipello is vol arabische invloeden, door de vroegere 'spice'handel, slaven handel en door de Sultan van Ohman die hier zijn 'residence' heeft gehad. Zanzibar is wel een deel van Tanzania, maar heeft haar eigen bestuur. 90% van de inwoners is moslim. De eerste dingen die we zagen waren dan ook een compleet andere wereld dan we gewend zijn van Dar Es Salaaam.
Honderden kleine steegjes, waarin het arabische buitenleven zich afspeelt. Kleine winkeltjes in de oude, mooie gebouwen van Stonetown, de geur van kruiden, olieen en wierook, groepen mannen rokend op pleintjes, gesluierde vrouwen die hun kinderen overal mee naar toe nemen. De exotische atmosfeer is overal op Zanzibar te voelen!
Het huis van Shumbana's zus was groot, maar er stond bijna niks in. Een spiegelgladde vloer met 1 enkele bank en 2 stoelen in een enorme ruimte. Later bleek dat dit ook niet nodig was, want het leven speelt zich vrijwel helemaal buiten af, of op de slaapkamer van Shumbana's zus, waar iedereen zich regelmatig verzamelde op het grote bed.
Alle dagen hebben we doorgebracht met een grote groep vrouwen en al hun kinderen, en echt, dat is zoooo bijzonder! Die vrouwen veranderen onmiddelijk wanneer de mannen de hoek om zijn en eigenlijk zijn ze de hele dag om de hoek. Ze worden niet meegevraagd om dingen te doen, ze leven een ander leven. Zowel laura als ik voelden dat de sfeer heel puur werd met alleen vrouwen en kinderen bij elkaar. Een dergelijk familieleven is heel hecht en iedereen leek comleet zichzelf. Ik dacht altijd dat moslim vrouwen in zekere zin onderdanig waren aan hun man, maar hier hadden de vrouwen toch echt de touwtjes in handen. En wat een organisatie talenten! Tezamen werd elke dag weer op houtvuur een enorme maaltijd voor de hele clan bereid, echt bijzonder knap hoe ze zo kunnen koken!
Elke dag staat iedereen om 6 uur op, dan wordt er naar de markt gegaan, gewassen, een beetje gehangen en gelachen,wat fruit van de bomen geplukt, heel relaxed allemaal.
Vrijdag werden we uitgenodigd om met de hele familie naar de 'village' te gaan, waar Shumbana's moeder woont. Er werd een Dalla Dalla ingehuurd, en daar gingen we: een bus volgepropt met vrouwen, kinderen, een hele bult eten en 2 grote blanken waar de kids gelukkig niet meer om huilden:)
Binnen no-time kwamen we op de hobbelige wegen richting de village. Het had net enorm geregend, dus door grote plassen en modder werden we aardig heen en weer gegooid. De begroeiing waar we doorheen reden werd steeds dichter en de hutjes steeds primitiever! In dit 'dorp' aangekomen waren Lau en ik verbijsterd door alles wat we zagen.
Zo maakten we kennis met de overgrootoma van Shumbana. Zij is 100 en woont in een hut van leem, stro en golfplaten. Een getekend gezicht, grote gaten in de oren en moeilijk ter been. Er waren 2 stoelen in dit 'huis', waar wij natuurlijk op werden gedropt. Toen de oma naar ons toe kwam stond ik als vanzelfsprekend op, maar nee...De blanken moesten weer in de stoelen zitten. Ik kan daar soms slecht tegen dat mensen me hier als een prinses behandelen. Ik hoorde de botten van dat oude mooie mens gewoon kraken toen ze zich op de vloer probeerde te settelen. Dat deze vrouw in deze omstandigheden 100 kan worden:respect! En ze was nog aardig zelfstandig, want ook zij hielp gewoon met koken.
Het dorp deed me zo denken aan de beschrijving uit ' de gifhouten bijbel', een boek dat ik net aan het lezen was. Het deed plantage-achtig aan, een paar hutjes en veel bomen waar de raarste vruchten aan groeiden. Alles wat de mensen doen komt voort uit zelfvoorziening. Geen stromend water, electriciteit en een bush die in mijn ogen niet te bewerken is. Een paar beesten om later te kunnen slachten en op te eten. Oude karren met een os of een ezel ervoor, of oude fietsen als vervoer. Ik heb ook nog even gefietst daar door de bush, iedereen lachte zich slap; een blanke vrouw op de fiets door hun dorp! Er werd in de bomen geklommen om kokosnoten te kunnen eten, mooie gevlochten dingen gemaakt van bananenblad en inheemse spellen gespeeld.Toen er een oom aankwam, werden wij in alle haast meegesleurd. Haha, Laura schouders waren bloot en mijn knieen waren te zien. Dus hebben ze ons maar even op het binnenplaatsje verstopt! De vrouwen vinden het geen probleem om lichaamsdelen te laten zien, het zijn echt de mannen die er een issue van maken.
De volgende dag hebben we 's ochtends rondgelopen in Stonetown; wat een mooie stad! De architectuur is als een sprookje, zoals Laura al zei: net 'de fata morgana' uit de Efteling.
's middags zijn we naar een strand gegaan. Want daar staat Zanzibar om bekend: haar parelwitte stranden. Het was 2 uur rijden naar dit strand, welke erg mooi moest zijn. Een oom werd opgezadeld ons te begeleiden en die heeft ons zo ongeveer de hele dag bediend?! Onderweg werd er eten gehaald, op het strand aangekomen moesten we eerst keuren of het strand goedgekeurd was. NOU>>>>JAAAWEL HOOR!!! Wauwwwwwwwwwwwwww!! Wij doken meteen de zee in, en toen we eruit waren had meneer onze tassen gehaald, een ligbed voor ons geregeld en we moesten m maar roepen als we wat wilden eten of drinken...
Er waren nog een paar mensen naast ons en echt: Wat moeten die lui gedacht hebben? 2 blanke tuthola's komen aan in hun taxi, met 2 persoonlijke bedienden en 2 kinderen, en alles wordt voor hun gefixt,hahahhaha
Ik begin er al aan te wennen dat ze hier voor me rennen. Ja, heel slecht en eigenlijk houd ik er niet van, maar er valt zooo niks aan te doen. Je mag gewoon niks doen en iedereen stelt zich in beginsel onderdanig op. Op straat wil iedereen met je praten en als we in een auto zitten iets buiten de toerischtische regionen zwaaien alle kindjes. Het blijft bizar!
De stranden zijn hier echt wit, de zee heeft verschillende kleuren blauw en in de indische oceaan blijf je lekker drijven. Dat was wel praktisch, want wij hebben onze broerjes proberen te leren zwemmen, wat een hele klus is.
Ik heb zo veel lol gehad met de hele familie en was blij voornamelijk Shumbana eens in een andere omgeving te zien. Zij moet de liefde uit haar familie en haar kinderen halen en je zag haar ervan genieten. Ook liet ze nu zien dat ze het heel leuk vind dat wij er zijn, want dit is soms moeilijk te peilen. Mensen laten hun echte gevoelens niet snel zien, maar daar hebben ze ook zo hun redenen voor kom ik achter.
Het waren briljante dagen en nu moet ik extra hard aan de slag, want de tijd gaat veel te snel. Zondag gaan we alweer op pad: Een week op safari in het Noorden en ook daar kerst vieren bij Betty haar 'tribe'. Als we deze week echt alle voorbereidingen voor de dataverzameling afhebben, gaan we eventueel ook nog Mount Meru beklimmen (Deze ligt tegenover de Kilimanjaro)
Ik voel me zoo verwend hier te zij . Jeetje, wat een mooi land
en Zanzibar...
Een waar sprookje
Liefs Mo
-
13 December 2004 - 07:22
Kasper:
Nou, dat klinkt weer comfortabel. Lijkt me ook wel wat, een hagelwit strand en blauwe zee. Maar vandaag is mijn laatste werkdag, vannacht rij ik met suus naar oostenrijk voor een weekje snowboarden, dus ik ben volgende week weer op de mail. -
13 December 2004 - 08:07
Joëlle:
Klinkt super mo, ik word helemaal jaloers. Hier alleen maar grijs weer en een vieze zee. Wij dit wknd sinterklaas gevierd en dat was erg gezellig, nadat de altijd daaraan voorafgaande discusies waren afgerond. Lekker gegeten, leuke gedichten en mooie cadeaus! Nog twee weken en dan richting Oostenrijk. Wel raar hoor dat jij er niet bij bent. Maar volgens mij ga ook jij super leuke kerstdagen tegemoet! Hier alles prima, nog steeds in love (helemaal leuk), opdracht gaat goed, en zeeland is zo gek nog niet! Als je terug bent voordat ik hier weg ben, moet je nog maar even op visite komen, al kan ik je geen witte stranden bieden, wel veel gezelligheid! Veel plezier daar en tot snel!
Liefs Joëlle -
13 December 2004 - 08:29
Mo:
@mijn zussie: Nu ben jij de bok om met Luud de tief-sneeuw in te duiken: Succes, maar zorg dat je heel weer terug komt!
En de groeten aan Simon!!!
@Kasper: Als je gaat snowboarden, neem alsjeblieft kniebeschermers mee. Dan zal de ervaring een stuk beter zijn, al ben jij natuurlijk een natuurtalent! Oh, en wil je nog even op verzenden drukken voordat je de bergen in gaat? -
13 December 2004 - 12:16
Aniet:
wat leuk dat jullie zo leuk met de familie omgaan en dat zij zoveel voor jullie over hebben. kan me voorstellen dat dit ook wel eens lastig is. Leuke verhalen, wederom. succes met de data en veel plezier nog. X Aniet -
14 December 2004 - 14:29
Lyd:
Cool mo! Je verhaal is echt leuk om te lezen! Ook mooie foto's... Ik keek net ff naar buiten en zie een grijze lucht en bovendien is het echt koud vandaag... -
15 December 2004 - 06:50
Laura:
"Dieverse" Mueslirepuuuuuuuuhhhh!!! Wat smaakt dat ontzettend lekker!!! Weer eens wat anders dan rijst met bruine bonen, he Mo??? -
15 December 2004 - 07:46
Mo:
Of het aquarium aan vissen in onze buik ( Ja, de kop kan ook gegeten worden..)
Wist ook niet dat een mueslireep zooo zoet was: Wijziging vd smaakpapillen? Denk het wel! Thanx Vati und Muti! -
16 December 2004 - 08:31
Johan:
Jo Mo, heb de groetjes van Anne Boukje gekregen! Thanks! Klein wereldje he? :-) -
17 December 2004 - 16:52
Mo:
Al bijna 20 uur, dus al 12 uur op kantoor. Feest, een scriptie voorstel schrijven!! Toch wel handig dat die kantoren hier dag en nacht open zijn! 's avonds en 's nachts krijg ik toch echt betere ingevingen, en keuzes worden nu eindelijk gemaakt. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar de avond is nog lang en heb de afgelopen 2 uur meer bereikt dan de hele dag bij elkaar. Geen enkele afleiding hier, dus MOET nadenken. Haha, als ik dit thuis had moeten doen, was het huis waarschijnlijk brandschoon geweest: hier geen uitwegen.
En met dat tripje van volgende week in het vooruitzicht, kan ik nog wel even door!
Doeiiiiiiiiii!!! -
20 December 2004 - 12:49
Sape:
jo mo,
echt mooi zeg! Gelukkig verveel je je niet daar zo!
ga maar lekker apenvangen dan deze week en psreek je later!
have fun!
ps. vakje van Wittek toch nog binnen gesleept! -
23 December 2004 - 15:51
Joëlle:
Hallooo, lees net je sms en moet zeggen klinkt erg goed! Ontvang je mijn sms ook? ik nu nog in Zeeland maar over een uurtje richting Diever en dan vannacht richting sneeuw! Erg veel zin in, lekker skiënn uitrusten, lezen hmmmm! Net veel gevallen dus gaat helemaal goedkomen. Raar dat jij er niet bij bent, maar we denken wel aan je hoor! Hé hele fijne feestdagen gewenst en een mooi uiteinde en het allerbeste voor 2005, daar gaan we een mooi jaar van maken!
Liefs joëlle -
23 December 2004 - 17:00
Kasper:
Ik ben al weer terug. Twas erg fijn om weer met mijn blote billetjes in de sneeuw te zitten. Er was in twee dagen zo'n 70 cm gevallen, dus konden we mooi off piste. Ik krijg er de schurft van dat mijn mails niet aankomen. Ik ga je wel bellen, lijkt me handiger. Dus afsluitend zeg ik: we bellen......... -
24 December 2004 - 19:36
He Mo:
Super joh, he als je terug bent moet je het volgende boek eens lezen: Ramadan van Marjo Buitelaar. Zul je heel veel in herkennen, tenminste ik herken al heel veel in jouw verhalen.
En mag graag mailen over interessante onderwerpen hihi. -
24 December 2004 - 19:37
Ruben:
Anders prop ik de aanhef even in het vakje voor mijn naam.............ach ja bijna kerst...zal het zijn denk ik..... -
25 December 2004 - 15:10
Mark En Agnes:
lieve mo,
heb je al post gekregen, met een kerstgroet??
zou leuk zijn.....
vanaf NL fijne feestelijke dagen in de zon!!!!
liefs -
26 December 2004 - 11:07
Kay:
hallo monique
...waar staat de suiker?!
liefs
Kay
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
