Safari
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg monique
29 November 2004 | Tanzania, Dar es Salaam
Hallo!
Het is maandag en nog steeds ben ik vol van alle belevenissen van de afgelopen week. Het verbaast me dat ik me blijf verbazen in dit land en vraag me af of ik er nog aan zal gaan wennen. Het gebeurt nog vaak genoeg dat ik ineens wild word omdat ik iets zie; samen met Laura gil ik wat af en de 'locals' vragen zich dan af waar we zo'n heisa over maken.
Zo gebeurde dit ook vorige week toen we erachter kwamen dat er een pakketje uit NL op het postkantoor lag. Het postkantoor ging bijna dicht en die dag was het zo heet dat je eigenlijk niet nog een keer naar buiten wilde. Toch gingen wij, nieuwsgierig als we waren, de hitte trotseren. Het klinkt misschien heel debiel,maar je wil niet weten hoe spannend wij het vonden. 'Zou er pittenbrood in zitten of misschien wel Febreze ........'. Op het postkantoor ging alles weer heerlijk traag. We hadden een pasje mee om het af te halen, stempeltje hier, stempeltje daar. Soms lijkt het echt of de wereld van stempels en krabbeltjes afhangt, zoo vreemd!
3 vrouwen die ons hielpen in tempo nul, maar uiteindelijk was het pakket daar! We wilden het maar al te graag openen, maar helaas, de 3 vrouwen waren ons voor. Zonder te vragen werd het pakket opengerukt en had de eerste negerin het pittenbrood (jaja) al in haar hand. Vreemde gewoontes dat dit zonder te vragen normaal lijkt te zijn. Laura en ik waren door het dolle heen, want ook bleek er wasmiddel en febreze in te zitten. Jullie kunnen je niet voorstellen hoe irritant het is al je was op de hand in koud water te doen! ( hier stroomt nergens warm water uit de kraan) Na wat belastingen en dergelijke betaald te hebben, mocht het pakket dan eindelijk mee. Het pittenbrood blijft bewaard tot de volgende verstopping... Haha, Laura en ik kunnen de hele dag obsessieve poeppraat houden ( Nadien, jammer dat je er niet bij bent, je had leuk mee kunnen doen)
Vrijdag was onze eerste trip buiten de stad! Jippieaijeeh, het 'schoolreisje gevoel' was helemaal daar! De net verworven drop in de tas maakte het gevoel compleet! 's ochtends om 6 uur met de taxi naar het busstation. We werden begeleid door Maci die maar mooi was opgescheept met het tripje van ons; alleen omdat haar man in morogoro werkt waar wij een interview moesten doen. Ik vond het maar een 'overprotective' reactie om ons zo op de bus te zetten,maar het bleek geen overbodige luxe... Aangekomen op het busstation bleek er grote chaos. Overal mensen en natuurlijk waren wij 'mzungu's' doelwit van de mannetjes die je in de bus wilde hebben. Overal handel, geschreeuw en grote onduidelijkheid. We liepen naar een klein kantoortje waar we de tickets haalden (oftewel: een papiertje met 'monica' erop). Dat je hier je kaartje moest kopen,ik was er zelf niet achter gekomen! Vervolgens liepen we naar het terrein van de bussen: zo'n 20 bussen op rij, wederom geschreeuw, verkoop en nergens een aanduiding welke bus we in moesten. Ik kreeg t wel even benauwd,aangezien ik graag nog even in Afrika wil blijven na februari. Hoe ik dit soort dingen straks zelf ga uitvogelen...?
De bus ging rijden toen ie vol was, en dat ze hier niet op tijd rijden,maar op zoveel mogelijk handel was te merken! Waar ik me eerst nog veilig leek te voelen, was dit gevoel gelijk voorbij toen de motor gestart was. De chauffeur scheurde belachelijk hard, om maar zo snel moeglijk in Morogoro te zijn om de volgende lading passagiers binnen te halen. Inhalen voor bochten en op heuvels zelfs als er tegenliggers aankwamen, het maakte niet uit. We stonden dan ook meerdere malen op de rem, om snel weer op onze eigen helft in te voegen omdat het inhalen net niet lukte.
Het was super om tijdens dit bustripje de 'countryside' te zien! Prachtige heuvels, bergen en overal palmbomen welke als onkruid uit de grond leken te schieten. Maar het meest verbazingwekkende waren wel de nederzettinkjes waar we langs zoefden. De hutjes die wij in het 'village museum' hadden gezien, waren overal! Dat mensen kunnen leven in een hutje, zo klein als een hol van takken en klei, onvoorstelbaar! Ik probeerde me voor te stellen hoe het moet zijn zo te leven...Je alleen druk makend over wat die dag te gaan eten en een dergelijk kleine leefwereld te hebben. Als ik naar de vrouwen keek die een poging deden het land te bewerken; werkelijk, wat een nare klus met deze rode droge grond. De gereedschappen die ze gebruiken om de grond te bewerken zijn minimaal, en de hitte waarin deze lichamelijk zware arbeid te moeten verrichten bizar.
In Morogoro aangekomen werden we opgehaald door Macy's man, die we dus niet kenden, maar die onze 'host' was voor het weekend. Tschijnt normaal te zijn, mensen met een dergelijke klus op te schepen. Eerst op de universiteit daar een interview gedaan en vervolgens voorbereidingen voor de volgnede dag gemaakt: We gingen nml op safari!!!
Met gabriel's 4wd de volgende ochtend om 6 uur op pad, maar Mikume National Park, wat een uurtje rijden is vanaf Morogoro. We waren nog niet eens in het park aangekomen, of we hadden al olifanten, giraffen en zebra's gezien. ( Je begrijpt Laura en ik gingen weer helemaal los)
Het is zoo raar deze beesten gewoon in de natuur te zien lopen en verkeersborden tegen te komen met 'pas op voor overstekende olifanten'. De entree was voor ons 15 dollar, voor Gabriel slechts 1. Dat is dus met alles hier zo: als 'mzungu' betaal je altijd meer.
Tezamen met een gids zijn we grote delen van het park doorgereden, op zoek naar de beesten. Nou, we hebben ze gevonden hoor!! Behalve de beesten die ik net noemde ook veel apen, wildebeast, nijlpaarden, pumba's, mooie vogels, krokodillen en helaas...geen leeuwen gespot. De beesten kwamen ontzettend dichtbij, dat had ik nooit verwacht. Met name olifanten zijn niet bang in de buurt te blijven. Omdat het nu redelijk droog is vonden we veel beesten door elkaar bij de 'pools', super om te zien (zie de foto's). Mijn favoriet was de giraffe en de pumba, wat een maffe beesten!
Ook ik heb nog in de 4wd drive gereden, scheurend over de zandpaden met vele kuilen en heuvels en op de achtergrond de glooidende bergen. Ook ben ik naar huis gereden en das weer even wennen met het stuur aan de andere kant. Aan links rijden kan ik nog wennen,maar 3 giraffen die vlak voor mijn auto overstaken...
Ik kan nu al niet wachten op de volgende safari die we gaan maken in December! Niet alleen de beesten, maar ook de hele natuur is zoo mooi. Zie de foto's en je begrijpt wat ik bedoel.
Verder heb ik vannacht ook mijn eerste ervaring met tropische koorts gehad. Zo zeg, een marathon lopen had me minder zweet gekost! Gelukkig gaat het weer beter, was even bang dat ook ik door malaria geveld zou zijn. De spierpijn is nog aanwezig, dus mijn nieuwe kantoor op de 6e is erg fijn met al die trappen. Met de lift durf ik niet, de stroom valt me iets te vaak uit...
Nu maar weer eens nadenken over mijn scriptie, dat heb ik dit weekend geen moment gedaan met al die indrukken.
heel veel liefs, Monique
Het is maandag en nog steeds ben ik vol van alle belevenissen van de afgelopen week. Het verbaast me dat ik me blijf verbazen in dit land en vraag me af of ik er nog aan zal gaan wennen. Het gebeurt nog vaak genoeg dat ik ineens wild word omdat ik iets zie; samen met Laura gil ik wat af en de 'locals' vragen zich dan af waar we zo'n heisa over maken.
Zo gebeurde dit ook vorige week toen we erachter kwamen dat er een pakketje uit NL op het postkantoor lag. Het postkantoor ging bijna dicht en die dag was het zo heet dat je eigenlijk niet nog een keer naar buiten wilde. Toch gingen wij, nieuwsgierig als we waren, de hitte trotseren. Het klinkt misschien heel debiel,maar je wil niet weten hoe spannend wij het vonden. 'Zou er pittenbrood in zitten of misschien wel Febreze ........'. Op het postkantoor ging alles weer heerlijk traag. We hadden een pasje mee om het af te halen, stempeltje hier, stempeltje daar. Soms lijkt het echt of de wereld van stempels en krabbeltjes afhangt, zoo vreemd!
3 vrouwen die ons hielpen in tempo nul, maar uiteindelijk was het pakket daar! We wilden het maar al te graag openen, maar helaas, de 3 vrouwen waren ons voor. Zonder te vragen werd het pakket opengerukt en had de eerste negerin het pittenbrood (jaja) al in haar hand. Vreemde gewoontes dat dit zonder te vragen normaal lijkt te zijn. Laura en ik waren door het dolle heen, want ook bleek er wasmiddel en febreze in te zitten. Jullie kunnen je niet voorstellen hoe irritant het is al je was op de hand in koud water te doen! ( hier stroomt nergens warm water uit de kraan) Na wat belastingen en dergelijke betaald te hebben, mocht het pakket dan eindelijk mee. Het pittenbrood blijft bewaard tot de volgende verstopping... Haha, Laura en ik kunnen de hele dag obsessieve poeppraat houden ( Nadien, jammer dat je er niet bij bent, je had leuk mee kunnen doen)
Vrijdag was onze eerste trip buiten de stad! Jippieaijeeh, het 'schoolreisje gevoel' was helemaal daar! De net verworven drop in de tas maakte het gevoel compleet! 's ochtends om 6 uur met de taxi naar het busstation. We werden begeleid door Maci die maar mooi was opgescheept met het tripje van ons; alleen omdat haar man in morogoro werkt waar wij een interview moesten doen. Ik vond het maar een 'overprotective' reactie om ons zo op de bus te zetten,maar het bleek geen overbodige luxe... Aangekomen op het busstation bleek er grote chaos. Overal mensen en natuurlijk waren wij 'mzungu's' doelwit van de mannetjes die je in de bus wilde hebben. Overal handel, geschreeuw en grote onduidelijkheid. We liepen naar een klein kantoortje waar we de tickets haalden (oftewel: een papiertje met 'monica' erop). Dat je hier je kaartje moest kopen,ik was er zelf niet achter gekomen! Vervolgens liepen we naar het terrein van de bussen: zo'n 20 bussen op rij, wederom geschreeuw, verkoop en nergens een aanduiding welke bus we in moesten. Ik kreeg t wel even benauwd,aangezien ik graag nog even in Afrika wil blijven na februari. Hoe ik dit soort dingen straks zelf ga uitvogelen...?
De bus ging rijden toen ie vol was, en dat ze hier niet op tijd rijden,maar op zoveel mogelijk handel was te merken! Waar ik me eerst nog veilig leek te voelen, was dit gevoel gelijk voorbij toen de motor gestart was. De chauffeur scheurde belachelijk hard, om maar zo snel moeglijk in Morogoro te zijn om de volgende lading passagiers binnen te halen. Inhalen voor bochten en op heuvels zelfs als er tegenliggers aankwamen, het maakte niet uit. We stonden dan ook meerdere malen op de rem, om snel weer op onze eigen helft in te voegen omdat het inhalen net niet lukte.
Het was super om tijdens dit bustripje de 'countryside' te zien! Prachtige heuvels, bergen en overal palmbomen welke als onkruid uit de grond leken te schieten. Maar het meest verbazingwekkende waren wel de nederzettinkjes waar we langs zoefden. De hutjes die wij in het 'village museum' hadden gezien, waren overal! Dat mensen kunnen leven in een hutje, zo klein als een hol van takken en klei, onvoorstelbaar! Ik probeerde me voor te stellen hoe het moet zijn zo te leven...Je alleen druk makend over wat die dag te gaan eten en een dergelijk kleine leefwereld te hebben. Als ik naar de vrouwen keek die een poging deden het land te bewerken; werkelijk, wat een nare klus met deze rode droge grond. De gereedschappen die ze gebruiken om de grond te bewerken zijn minimaal, en de hitte waarin deze lichamelijk zware arbeid te moeten verrichten bizar.
In Morogoro aangekomen werden we opgehaald door Macy's man, die we dus niet kenden, maar die onze 'host' was voor het weekend. Tschijnt normaal te zijn, mensen met een dergelijke klus op te schepen. Eerst op de universiteit daar een interview gedaan en vervolgens voorbereidingen voor de volgnede dag gemaakt: We gingen nml op safari!!!
Met gabriel's 4wd de volgende ochtend om 6 uur op pad, maar Mikume National Park, wat een uurtje rijden is vanaf Morogoro. We waren nog niet eens in het park aangekomen, of we hadden al olifanten, giraffen en zebra's gezien. ( Je begrijpt Laura en ik gingen weer helemaal los)
Het is zoo raar deze beesten gewoon in de natuur te zien lopen en verkeersborden tegen te komen met 'pas op voor overstekende olifanten'. De entree was voor ons 15 dollar, voor Gabriel slechts 1. Dat is dus met alles hier zo: als 'mzungu' betaal je altijd meer.
Tezamen met een gids zijn we grote delen van het park doorgereden, op zoek naar de beesten. Nou, we hebben ze gevonden hoor!! Behalve de beesten die ik net noemde ook veel apen, wildebeast, nijlpaarden, pumba's, mooie vogels, krokodillen en helaas...geen leeuwen gespot. De beesten kwamen ontzettend dichtbij, dat had ik nooit verwacht. Met name olifanten zijn niet bang in de buurt te blijven. Omdat het nu redelijk droog is vonden we veel beesten door elkaar bij de 'pools', super om te zien (zie de foto's). Mijn favoriet was de giraffe en de pumba, wat een maffe beesten!
Ook ik heb nog in de 4wd drive gereden, scheurend over de zandpaden met vele kuilen en heuvels en op de achtergrond de glooidende bergen. Ook ben ik naar huis gereden en das weer even wennen met het stuur aan de andere kant. Aan links rijden kan ik nog wennen,maar 3 giraffen die vlak voor mijn auto overstaken...
Ik kan nu al niet wachten op de volgende safari die we gaan maken in December! Niet alleen de beesten, maar ook de hele natuur is zoo mooi. Zie de foto's en je begrijpt wat ik bedoel.
Verder heb ik vannacht ook mijn eerste ervaring met tropische koorts gehad. Zo zeg, een marathon lopen had me minder zweet gekost! Gelukkig gaat het weer beter, was even bang dat ook ik door malaria geveld zou zijn. De spierpijn is nog aanwezig, dus mijn nieuwe kantoor op de 6e is erg fijn met al die trappen. Met de lift durf ik niet, de stroom valt me iets te vaak uit...
Nu maar weer eens nadenken over mijn scriptie, dat heb ik dit weekend geen moment gedaan met al die indrukken.
heel veel liefs, Monique
-
29 November 2004 - 11:29
Aniet:
Cool Mo! ben benieuwd naar de foto's, klinkt allemaal erg leuk! Ik kan me iets bij de foto's voorstellen. Ik heb die van Anke, Jo en els onlangs nog gezien maar in het echt is het natuurlijk nog 10 keer mooier :>.ik hoop dat je niet door ziekte wordt overvallen, veel plezier nog,
liefs Aniet -
29 November 2004 - 20:07
Robert:
wauw, klinkt allemaal bijzonder indrukwekkend! De foto's zijn leuk en de onderschriften verduidelijken veel...
Veel plezier daar!
groeten Robert -
29 November 2004 - 21:40
Floor:
Hartstikke leuke verhalen monica!! -
01 December 2004 - 07:20
Monique:
Voor de medici die mijn site lezen heb ik nog wel een mooi verhaal. Ben nml naar 'the hospital' geweest om mijn bloed te checken op malaria. De koorts werd er niet minder op en de algehele spierpijn bleef, dus voor de zekerheid maar hierheen. De 'hospital' had meer weg van een dokterspost, haha. Wat in Nl de wachtkamer zou zijn, bleek hier de prikpost:alles gebeurde gewoon in de gang. Met een (steriel) mesje en een glaasje kreeg ik na 5 minuten een papiertje met hierop 'no parasites'. Gelukkig maar, want hier zat ik echt niet op te wachten.Benieuwd was ik echter wel wat het dan kon zijn. Hier werd ik verder niet over geinformeerd. Het credo was:binnenkomen, prikken, 'geen malaria' en weer naar huis. Niet eens vragend wat de klachten zijn, of iets voelen, nee hoor...
Dit hospital had overigens ook een apotheek...Oh,ik had het fototoestel mee moeten nemen; het was 1 glazen kastje met een paar doosjes erin, prachtig!
De kosten waren maar liefst 1 USD, ben ik dus even blij dat ik verzekerd ben en een bonnetje heb gekregen, hahaha
Zowel Laura als ik zijn nog steeds ziek, al moet ik zeggen dat ik me op fysiek vlak na,kiplekker voel. De koortsgolven zijn overgeslagen op diarreegolven dus jullie begrijpen: de poepverhalen gaan weer lekker, haha! En waarempel heb ik de boterham van een uur geleden binnen gehouden!
Lekker, zo'n algehele schoonmaakbeurt!
Oh,en sorry voor dit verhaal op de voor jullie zo vroege morgen
Doei!!!!!!!!!! -
01 December 2004 - 11:02
Kasper:
Bij ons zijn de klisma's momenteel hot. Aangezien het bij jullie ook heet is... Spoelen ze je net zolang totdat je diagnose “no shit”krijgt. -
01 December 2004 - 17:04
Johan:
Moi Mo! Thanx voor mail! -
02 December 2004 - 14:50
Karin:
echt leuk, joh! maar jammer van je sickness....
ach ja, je kunt niet alles hebben he! he, maar heb je mijn mailtje nog gekregen? ik hoor je snel weer en ik lees mijn mail hoor!
liefs karin -
03 December 2004 - 09:39
Mo:
Voor degeen die meer wil weten over onze obsessie; hier volgt een KLEINE impressie, hahahaha
Een eetpatroon hier, daar doen ze niet aan,
‘sochtends soms niks, soms brood, soms zoete noedels of warme banaan.
Niet gek dus dat poep ons favoriete onderwerp van gesprek is geworden,
Hoop wel dat de stoelgang normaal wordt, voordat ik weer ga borden.
Complete verstopping, ademhalingstechnieken komen eraan te pas,
En als die scherpe hoeken poep er dan uit is, ben ik totaal in mijn sas!
Of de diarree; als een sterke waterval vliegt het eruit,
Om het tegen te gaan een anti schijt pil en droge rijst in plaats van een beschuit.
Het pleepapier gaat er doorheen met vele rollen
Als het water op is en de plee niet doorspoelt, moet het bedekt worden, al die “drollen”
Op dit puntje na geniet ik hier met elke cel uit mijn lijf,
Dat het hier mooi en indrukkend is, staat buiten kijf!
Groeten!!!! -
03 December 2004 - 09:41
Laura:
Joepie, joepie, joepie,
Daar komt weer een poepie!
Want niet alleen poepen is fijn,
Scheten mogen er ook wel zijn!
Hele gasbellen stijgen op,
ik word wee van binnen en draai in m'n kop.
Die aroma's zijn nog sterker dan een malaria-delirium,
wat hebben we een Afrika een fijn poep-imperium!!
Wat een poeppraat: Sint schaamt zich rot,
Maar ja, je gaat rare dingen doen als je van binnen verrot...... -
03 December 2004 - 09:58
Kasper:
Hierbij wil ik even vermelden dat ik vanmorgen heerlijk heb ontbeten. Vier bruine boterhammen, met jam en pindakaas, vergezeld van een bekertje melk en een kop koffie -
03 December 2004 - 15:42
Elsbeth:
Hoi Mo,
Eindelijk ook de website gevonden. Leuk om je verhalen te lezen, soms erg herkenbaar en leuk ook om de foto's te zien. Doet me terugbrengen naar de zomer. Tof dat je het naar je zin hebt en geniet ervan. Hoop snel weer een berichtje te kunnen lezen.
Liefs Elsbeth -
03 December 2004 - 22:51
Dine:
Oooo vandaar mo, haha! Daarom moest ik het lezen! Ik ben natuurlijk de poepkoningin...of nou ja...erover praten vind ik tenminste het allerleukst....hmmm.....O ja...toevallig vandaag zijn we er op het werk achtergekomen wie altijd de remsporen in de plee achterlaat. Is zooo grappig...de secretaresses houden dat goed in de gaten; het was de advocate met het meest bekakte accent. En dan echt achter haar rug om roddel roddel als ze weer van de plee komt...haha...heel lullig, maar zoooo grappig! Ik kom trouwens dus nu in ieder geval niet langs in Tanzania, ..moet er niet aan denken..van die harde stukken in mn onderbuik. Ik hou het drie weken in Frankrijk al niet uit met verstopping! Je zal stiekum wel een beetje blij zijn dat je an de rees bent..lijkt me echt een opluchting. HEB JE TROUWENS MIJN POST AL GEKREGEN? Geen flauw idee hoe snel zoiets gaat..... -
05 December 2004 - 08:11
Arjanne:
Hi Mo,heerlijk al die poep verhalen! Afrika is: "je kunt het niet kwijt of je raakt aan de schijt". Ach ja zolang er geen bloed bij zit en je niet uitgedroogd raakt. Je kunt eventueel de antibiotica zo bij de apotheek kopen (kost niks).
Erg leuk al je verhalen! Wil alleen nog ff een rectificatie plaatsen: jouw wildebeast is namelijk geen wildebeast maar een afrikaanse buffel!! Nou ja lekker belangrijk, geniet van alles en tot mails!!
Liefs,Arjanne -
07 December 2004 - 12:17
Mo:
Vandaag werd ik verblijd met maar liefst 3 brieven! Nadien, Ag en Flora; Super leuk!!!!!
Oh, en voor iedereen: Stuur geen laxeermiddelen of andersoortig medicijn...Die worden helaas onderschept!
Helaas van je eerste brief Ag!!!
Verder alles goed hier, don't worry!
Ik zal snel weer een nieuw verhaal schrijven, geduld...
KUS aan iedereen die dit leest!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
