As medicines for my eyes
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg monique
05 Juni 2006 | Indonesië, Batavia
Dag lieve mensen,
Ik leef nog...Sterker nog: Ik leef mijn leven maximaal op t moment. Verliefd op de wereld, op mijn leven; een heel dankbaar gevoel.
Ik voel letterlijk het leven door mijn aderen stromen, wil niet weg hier, maar heb tegelijkertijd ontzettend veel zin in om Iran te gaan zien, en de uitdaging van ons fietsavontuur aan te gaan (Barcelona-Grun).
Of ik daarna ook weer zin heb om in Nederland te zijn? Ja.... Nou, moeilijk hoor, hier iets over te zeggen. Tis denk ik wel makkelijk in t buitenland te wonen en leven. In de sociale omgang kan je je heerlijk verschuilen achter je cultuur, qua werk zijn er oneindig veel mogelijkheden en verantwoordelijkheden zijn minimaal. Ergens is t, hoe raar dat misschien ook klinkt, veel rustiger. Je hoofd heeft tijd om stil te staan, je acties worden impulsiever en je hersens worden op actief gezet door alle nieuwe input.
Het zit er misschien in dat we in november terug kunnen komen, maar dat is nog even afwachten. Horen we volgende week, dus jullie waarschijnlijk ook wel. Uiteraard ben ik zelf helemaal voor, al mag ik niet mijn hele leven 'stage lopen' zoals wij dit zelf noemen, haha
Mmm, story in reverse direction....
Jaa, Bali(en lombok).........
Super leuk!!!!
Vrijdag avond op t vliegtuig gestapt en in Bali meteen naar Kuta- het surfers paradise gegaan. We kwamen erg laat aan, dus onze vrienden sliepen al. Te schattig Wiek weer te zien toen we aankwamen, met dat jet-lag hoofdje. 's ochtends lekker naar t strand, surfboards gehuurd en aanklooien maar weer! Wiewwwwwwwwwwwwwwww, surfen is echt te gek! Eigenlijk zou je t gewoon een week lang moeten doen, zodat je de wave ECHT hebt. Nu konden we wel staan, maar verder hield t een beetje op. Maar tis echt een kik hoor, moeten jullie zeker proberen! Helaas was Wiek ziek de eerste dagen, echt TE lullig, waarschijnlijk vanwege de klimaatswisseling...? Weer even aan t strand hangen was ook echt fijn. Na 3 dagen doorgegaan naar Ubud, een kunstenaarstadje. Daar naar een traditionele dans geweest, de markt leeg gekocht en rondgestruind: heerlijk. Toen naar Amed, een klein dorpje in t Noord oosten van Bali. Eeen rustig, klein, bergachtig dorpje, niet veel te beleven (daar hou ik wel van) behalve iets schitterneds op de zeebodem! Oh oh oh...wat was ik blij dat ik PADI had gehaald!
Een 120 meter lang schip is hier gezonken in de oorlog en ligt op 25 meter diepte. We hebben 2 duiken gemaakt: de eerste was om t schip heen, en de 2e mochten we er in. Omdat het schip al langere tijd op de bodem ligt, groeien er koralen en ook vissen leken het een gezellige huiskamer te vinden. Onderwater zijn is heerlijk, zo'n andere wereld. Ik blijf verbaasd over al die kleuren en soorten die allemaal een reden moeten hebben- evolutionair gezien zeg maar...
Saar heeft al vaak gedoken, en onze divemaster boeide t allemaal niet zo wat wij deden, dus... Saar en ik zijn naar binnen gegaan in een niet zo open/toegnakelijk compartiment, en moesten ons door mini-gaten wurmen om t schip verder te verkennen. Toen we de hoek omgingen kwamen we een ENORME vis tegen...eh...'Hallo?! Jij ook hier'?, hahah
Om weer in t meer open, normale gedeelte van t schip te komen, moesten we op de bodem liggen om uit dat gat te kruipen; een mini gat, gemaakt voor kleine Indonesiers:). Ik had wat lucht in mijn BCD en ja, die fles op je rug he...je voelt m niet, maar hij is er wel...Ik bleef dus mooi haken!
Gelukkig totaal geen paniek, alhoewel ik geen flauw idee had waar Wiek en de divemaster waren. Ik moest eigenlijk alleen maar heel hard lachen om onze actie, daar hang je dan aan een schip te bungelen. Toen Saar me probeerde los te maken kwam de divemaster er al aan die me uiteindelijk bevrijde. Lekkere actie weer!
Vanaf die middag waren Wiek en ik met zijn 2-en. Kas en Suus waren surf-adicted en MOESTEN terug. Saar vloog de volgende terug naar kantoor. Met zijn 5-en zijn was echt te gek, flexibel en uiteraard gezellig!
Wiek en ik hebben de boot naar Lombok gepakt: Het eiland wat ik eigenlijk bijzonderder vind dan Bali. Bovendien wilde ik graag iemand opzoeken en Wiek kon haar laatste dagen alleen naar 1 van de party-eilanden gaan aldaar. Bali is hindoeistisch, erg mooi al die tempels, maar t eiland over t algemeen is naar mijn smaak al teveel gericht op toerisme. Bovendien is Lombok wat ruiger, en het openbaar vervoer wat relaxter. In Bali was een auto charteren vaak de betere optie.
Op de boot (5 uur) wederom nieuwe familie gekregen. Tis zoo schattig aan de cultuur hier: Zoo intereserend en oprecht delend met iedereen. Al hadden we t gewild bij wijze van... Onder de uitnodiging daar te logeren kwamen niet uit.
Op Lombok naar prachtige stranden geweest, 's avonds in de pikkedonkerte en wegen vol gaten leren brommer rijden (met schakelen), lekkere rice-wines gedronken, gemountainbiked in the pooring rain maar bovenal genoten van de relaxedheid van Tetebatu. Echt een van de mooiste plekken waar ik geslapen heb.
Daar kreeg ik ineens een lading sms-jes vanuit NL over de aardbeving... Of we wel ok waren? Ik kon de mensen die daar wonen niet bereiken, dus was wel even bezorgd. Ze zijn allemaal ok, alhoewel erg geschrokken. Onze gastvader is onlangs een paar dagen naar Yogja gegaan om te helpen, wij zullen vandaag of morgen bloed gaan geven.
Wederom merk ik, dat berichtgeving zo'n weerslag heeft op alles... Ik volg dus t nieuws hier, en ook min of meer in NL, en moet onderkennen dat t Nl'se nieuws erg sensatiegericht is. Daar heeft t nieuws t over epidimieen door alle lijken die op de straat liggen... Onze gast vader heeft 0 lijken gezien. Die zijn nml meteen de volgende dag begraven. Mensen lijken er hier minder mee bezig dan in Nederland...Dat is toch bizar? Natuurlijk...Iedereen vind het verschrikkelijk en dat is het ook en iedereen helpt voor zover dat in hun macht ligt. Maar de omgang met dergelijke rampen is zooo ontzettend anders!
Ik blijf verbaast..
Tnieuws is van zo grote invloed op je denken, dat is bijna eng. In Nederland verleid ik mezelf tot de gedachte dat de berichtgeving redelijk objectief is...
Ook wat betreft onze plannen voor Iran merk ik de verschillen in reacties. Hier regaeren de meeste mensen enthousiast en vaak zonder angst. Media kan zo'n eenzijdig en scheef beeld creeren van een land en/of cultuur, ik vind t maar een eng idee; enger dan heel Iran!
Ben wel benieuwd wat jullie ervan vinden/ denken... Hoe lezen jullie de (Nederlandse)krant?
Blij dat jullie me ook op de hoogte blijven houden!!! Blijf dat vooral doen, ik ben super blij met alle berichten.
Liefs MO
Ik leef nog...Sterker nog: Ik leef mijn leven maximaal op t moment. Verliefd op de wereld, op mijn leven; een heel dankbaar gevoel.
Ik voel letterlijk het leven door mijn aderen stromen, wil niet weg hier, maar heb tegelijkertijd ontzettend veel zin in om Iran te gaan zien, en de uitdaging van ons fietsavontuur aan te gaan (Barcelona-Grun).
Of ik daarna ook weer zin heb om in Nederland te zijn? Ja.... Nou, moeilijk hoor, hier iets over te zeggen. Tis denk ik wel makkelijk in t buitenland te wonen en leven. In de sociale omgang kan je je heerlijk verschuilen achter je cultuur, qua werk zijn er oneindig veel mogelijkheden en verantwoordelijkheden zijn minimaal. Ergens is t, hoe raar dat misschien ook klinkt, veel rustiger. Je hoofd heeft tijd om stil te staan, je acties worden impulsiever en je hersens worden op actief gezet door alle nieuwe input.
Het zit er misschien in dat we in november terug kunnen komen, maar dat is nog even afwachten. Horen we volgende week, dus jullie waarschijnlijk ook wel. Uiteraard ben ik zelf helemaal voor, al mag ik niet mijn hele leven 'stage lopen' zoals wij dit zelf noemen, haha
Mmm, story in reverse direction....
Jaa, Bali(en lombok).........
Super leuk!!!!
Vrijdag avond op t vliegtuig gestapt en in Bali meteen naar Kuta- het surfers paradise gegaan. We kwamen erg laat aan, dus onze vrienden sliepen al. Te schattig Wiek weer te zien toen we aankwamen, met dat jet-lag hoofdje. 's ochtends lekker naar t strand, surfboards gehuurd en aanklooien maar weer! Wiewwwwwwwwwwwwwwww, surfen is echt te gek! Eigenlijk zou je t gewoon een week lang moeten doen, zodat je de wave ECHT hebt. Nu konden we wel staan, maar verder hield t een beetje op. Maar tis echt een kik hoor, moeten jullie zeker proberen! Helaas was Wiek ziek de eerste dagen, echt TE lullig, waarschijnlijk vanwege de klimaatswisseling...? Weer even aan t strand hangen was ook echt fijn. Na 3 dagen doorgegaan naar Ubud, een kunstenaarstadje. Daar naar een traditionele dans geweest, de markt leeg gekocht en rondgestruind: heerlijk. Toen naar Amed, een klein dorpje in t Noord oosten van Bali. Eeen rustig, klein, bergachtig dorpje, niet veel te beleven (daar hou ik wel van) behalve iets schitterneds op de zeebodem! Oh oh oh...wat was ik blij dat ik PADI had gehaald!
Een 120 meter lang schip is hier gezonken in de oorlog en ligt op 25 meter diepte. We hebben 2 duiken gemaakt: de eerste was om t schip heen, en de 2e mochten we er in. Omdat het schip al langere tijd op de bodem ligt, groeien er koralen en ook vissen leken het een gezellige huiskamer te vinden. Onderwater zijn is heerlijk, zo'n andere wereld. Ik blijf verbaasd over al die kleuren en soorten die allemaal een reden moeten hebben- evolutionair gezien zeg maar...
Saar heeft al vaak gedoken, en onze divemaster boeide t allemaal niet zo wat wij deden, dus... Saar en ik zijn naar binnen gegaan in een niet zo open/toegnakelijk compartiment, en moesten ons door mini-gaten wurmen om t schip verder te verkennen. Toen we de hoek omgingen kwamen we een ENORME vis tegen...eh...'Hallo?! Jij ook hier'?, hahah
Om weer in t meer open, normale gedeelte van t schip te komen, moesten we op de bodem liggen om uit dat gat te kruipen; een mini gat, gemaakt voor kleine Indonesiers:). Ik had wat lucht in mijn BCD en ja, die fles op je rug he...je voelt m niet, maar hij is er wel...Ik bleef dus mooi haken!
Gelukkig totaal geen paniek, alhoewel ik geen flauw idee had waar Wiek en de divemaster waren. Ik moest eigenlijk alleen maar heel hard lachen om onze actie, daar hang je dan aan een schip te bungelen. Toen Saar me probeerde los te maken kwam de divemaster er al aan die me uiteindelijk bevrijde. Lekkere actie weer!
Vanaf die middag waren Wiek en ik met zijn 2-en. Kas en Suus waren surf-adicted en MOESTEN terug. Saar vloog de volgende terug naar kantoor. Met zijn 5-en zijn was echt te gek, flexibel en uiteraard gezellig!
Wiek en ik hebben de boot naar Lombok gepakt: Het eiland wat ik eigenlijk bijzonderder vind dan Bali. Bovendien wilde ik graag iemand opzoeken en Wiek kon haar laatste dagen alleen naar 1 van de party-eilanden gaan aldaar. Bali is hindoeistisch, erg mooi al die tempels, maar t eiland over t algemeen is naar mijn smaak al teveel gericht op toerisme. Bovendien is Lombok wat ruiger, en het openbaar vervoer wat relaxter. In Bali was een auto charteren vaak de betere optie.
Op de boot (5 uur) wederom nieuwe familie gekregen. Tis zoo schattig aan de cultuur hier: Zoo intereserend en oprecht delend met iedereen. Al hadden we t gewild bij wijze van... Onder de uitnodiging daar te logeren kwamen niet uit.
Op Lombok naar prachtige stranden geweest, 's avonds in de pikkedonkerte en wegen vol gaten leren brommer rijden (met schakelen), lekkere rice-wines gedronken, gemountainbiked in the pooring rain maar bovenal genoten van de relaxedheid van Tetebatu. Echt een van de mooiste plekken waar ik geslapen heb.
Daar kreeg ik ineens een lading sms-jes vanuit NL over de aardbeving... Of we wel ok waren? Ik kon de mensen die daar wonen niet bereiken, dus was wel even bezorgd. Ze zijn allemaal ok, alhoewel erg geschrokken. Onze gastvader is onlangs een paar dagen naar Yogja gegaan om te helpen, wij zullen vandaag of morgen bloed gaan geven.
Wederom merk ik, dat berichtgeving zo'n weerslag heeft op alles... Ik volg dus t nieuws hier, en ook min of meer in NL, en moet onderkennen dat t Nl'se nieuws erg sensatiegericht is. Daar heeft t nieuws t over epidimieen door alle lijken die op de straat liggen... Onze gast vader heeft 0 lijken gezien. Die zijn nml meteen de volgende dag begraven. Mensen lijken er hier minder mee bezig dan in Nederland...Dat is toch bizar? Natuurlijk...Iedereen vind het verschrikkelijk en dat is het ook en iedereen helpt voor zover dat in hun macht ligt. Maar de omgang met dergelijke rampen is zooo ontzettend anders!
Ik blijf verbaast..
Tnieuws is van zo grote invloed op je denken, dat is bijna eng. In Nederland verleid ik mezelf tot de gedachte dat de berichtgeving redelijk objectief is...
Ook wat betreft onze plannen voor Iran merk ik de verschillen in reacties. Hier regaeren de meeste mensen enthousiast en vaak zonder angst. Media kan zo'n eenzijdig en scheef beeld creeren van een land en/of cultuur, ik vind t maar een eng idee; enger dan heel Iran!
Ben wel benieuwd wat jullie ervan vinden/ denken... Hoe lezen jullie de (Nederlandse)krant?
Blij dat jullie me ook op de hoogte blijven houden!!! Blijf dat vooral doen, ik ben super blij met alle berichten.
Liefs MO
-
08 Juni 2006 - 05:03
Johan:
Hey Mo! Helaas lukt het bellen naar Indonesie nog niet. krijg zo'n raar indonesies vrouwtje ervoor die geen engels spreekt. Misschien is het landennummer vanuit Amerika dan toch anders naar indonesie dan vanuit Nederland. Misschien proberen we t later nog een keer. Lijkt me gezellig! -
14 Juni 2006 - 08:08
Monique:
Artikel Iran
Mensenrechtenactivisten gaan maandag in Teheran de straat op om gelijke rechten voor vrouwen te eisen. Ze hebben geen officiële toestemming voor de demonstratie.
De demonstranten, vrouwen én mannen, willen dat er een einde komt aan de juridische discriminatie op basis van geslacht. Daarnaast eisen ze verandering van islamitische wetten die mannen beschermen ten koste van vrouwen als het gaat om kwesties als polygamie, scheiding, voogdij over de kinderen, arbeidsrecht, reisbeperkingen, volwassen leeftijd en de waarde getuigenissen van vrouwen bij rechtszaken.
In de huidige wetgeving is een vrouw de helft waard van een man. Zo moeten bij rechtszaken waar twee getuigen nodig zijn, vier vrouwen verschijnen om aan die eis tegemoet te komen. Daarnaast is het mannen toegestaan om meer dan één vrouw te hebben en kunnen vrouwen geen scheiding aanvragen. Als de rechtbank instemt met een scheiding, dan krijgt de man doorgaans de kinderen toegewezen. Vrouwen hebben nog steeds toestemming van hun man nodig om buitenshuis te mogen werken en het land te kunnen verlaten.
Zelfs als het gaat om leeftijd, kent Iran bepalingen die mannen welgevallig zijn: meisjes worden op negenjarige leeftijd als volwassen beschouwd en mogen dan dus ook uitgehuwelijkt worden. Activisten willen dat die leeftijd verhoogd wordt tot achttien jaar.
Zo'n tweeduizend Iraanse mannen en vrouwen ondertekenden een verklaring waarin de eisen zijn vastgelegd. Meer dan vijftien internationale organisaties, tientallen Iraanse webloggers en activisten in de hele wereld steunen de demonstratie. De verklaring kan niet in Iraanse kranten gepubliceerd worden, maar verschijnt wel op weblogs op internet.
Politiegeweld
Vorig jaar liep een vreedzaam protest voor vrouwenrechten uit op gewelddadigheden toen de politie de demonstratie verstoorde. Volgens de verantwoordelijke functionarissen was er geen toestemming voor verleend. De demonstranten, vooral vrouwen, wezen erop dat in artikel 27 van de grondwet staat dat voor een vreedzaam protest geen vergunning nodig is. De demonstratie in 2005 was de grootste sinds 1980, toen tienduizenden mensen demonstreerden tegen kledingvoorschriften.
Elke wijziging in de grondwet die vrouwen meer rechten geeft, vereist ook een wijziging in de islamitische wet en goedkeuring door hooggeplaatste ayatollahs. Die blokkeerden vorige maand nog een voorstel om vrouwen toe te laten bij voetbalwedstrijden van mannen.
De activisten krijgen in een brief steun van vijf Nobelprijswinnaars: Shirin Ebadi uit Iran, Jody Williams uit de Verenigde Staten, Betty Williams uit Ierland, Wangari Maathai uit Kenia en Rigoberta Menchu uit Guatemala.
De auteur, Omid Memarian, is een Iraanse journalist en gastdocent aan de Universiteit van Berkeley (VS).
-
16 Juni 2006 - 10:46
Karin:
Nieuws heeft voor mij weinig invloed op mijn denken en gedachten; ik leef mijn eigen leventje en nieuws dat een directe invloed heeft op mijn leven; sja dat heeft nauurlijk wel invloed en dat zie ik zelfs nog positief.....
Oh wat zou ik graag even met je willen ruilen van leven, het lijkt me ontzettend leuk wat je daar meemaakt op gebied van doen, denken en ervaring....
misschien mag ik ook ooit es.......
ik lees hoor je snel en wanneer zie ik je weer in nederland??
kus karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
